«Πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος˙ εἰς τοῦτο γὰρ γὰρ καὶ κοπιῶμεν καὶ ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὃς ἐστὶ σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν». (Α΄ Τιμ. δ΄ 9-10).

Τὰς προτροπὰς αὐτὰς τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου πρὸς τὸν ἐκ Λύστρων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας νεαρὸν Τιμόθεον ἀκούοντες εἰς τὴν σημερινὴν ἀποστολικὴν περικοπήν,

Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Συναγωγὴ Λαοῦ φιλοθέου ἀδελφῶν ἐν Χριστῷ,

ὁ νοῦς ὅλων μας στρέφεται εἰς τὸ ἐπιτελούμενον σήμερον ἐνταῦθα γεγονός, εἰς τὴν εἰς διάκονον χειροτονίαν σου,

Εὐλαβέστατε Ὑποδιάκονε Εὐγένιε,

διότι ὁ ὑπὸ τοῦ τυπικοῦ τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας καθορισθεὶς νὰ ἀναγνωσθῇ σήμερον Ἀποστολικὸς Λόγος, ἀποτελεῖ αὐτὸς καθ’ ἑαυτόν, ἄνευ προσθήκης τινός, λόγος προτρεπτικὸς πρὸς ὑπηρέτην τοῦ Χριστοῦ διὰ νὰ μάθῃ πῶς πρέπει νὰ συμπεριφέρηται εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ στῦλος καὶ τὸ ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας (πρβλ. Α΄ Τιμ. γ΄ 15). Θέλομεν νὰ πιστεύωμεν ὅτι δὲν εἶναι τυχαῖον γεγονός. Ἀντιθέτως ἕνεκα τῆς συμπτώσεως ταύτης, ἄς σημειωθῇ δὲ ὅτι δι’ ἡμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς δὲν ὑπάρχει σύμπτωσις ἀλλὰ τὰ πάντα ἐμπίπτουν εἰς τὴν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ, κραταιούμεθα ἔτι περισσότερον εἰς τὴν σταθηρὰν πίστιν περὶ τῆς μερίμνης τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὰς πλέον ἀσημάντους λεπτομερείας τῆς ζωῆς μας, ἀρκεῖ ἡμεῖς νὰ ἐπιρρίψωμεν τὴν μέριμναν ἡμῶν ἐπὶ Κύριον μετὰ τῆς βεβαιότητος ὅτι Αὐτὸς θὰ μᾶς διαθρέψῃ, κατὰ τὸ ψαλμικὸν (πρβλ. Ψαλμ. 54, 23), γνωρίζοντες καλῶς, ἐκ τοῦ Κυριακοῦ Λόγου, ὡς αὐτὸς καταγράφεται ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, ὅτι καὶ πᾶσαι αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ἡμῶν εἶναι ἠριθμημέναι καθὼς πολλῶν στρουθίων διαφέρομεν, ἐφ’ ὅσον οὔτε ἓν πετεινὸν τοῦ οὐρανοῦ δὲν πίπτει ἐπὶ τῆς γῆς ἄνευ γνώσεως καὶ ἀδείας τοῦ ἐπουρανίου Πατρός (πρβλ. Ματθ. 10, 29-31). Καὶ σημειοῦμεν τοῦτο, διότι γνωρίζομεν καλῶς, εὐλαβέστατε Ὑποδιάκονε Εὐγένιε, ὅτι ἐπέρριψας τὴν μέριμνάν σου ἐπὶ Κύριον.

Σήμερον, ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία ἀποκτᾷ ἐν τῷ προσώπῳ σου ἕνα ἐπὶ πλέον διάκονον τῶν Μυστηρίων της. Στρατολογεῖ εἰς τὰς τάξεις της ἕνα δόκιμον ἱερολοχίτην ἵνα στρατεύσηται τὴν καλὴν στρατείαν. Κατατάσσει ἕνα φέρελπι νεοσύλλεκτον, ἕτοιμον νὰ ἀγωνισθῇ ὅπως τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ, δηλαδὴ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ. Καὶ ὡς Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀναφωνοῦμεν δόξα Σοι Κύριε! Καὶ δοξολογοῦμεν τὸ Ὄνομα Αὐτοῦ, ἀδελφοί, διότι, καὶ ἐκ τῆς σημερινῆς εὐφροσύνου περιστάσεως τῆς χειροτονίας τοῦ ἀγαπητοῦ Ὑποδιακόνου Εὐγενίου, διαπιστοῦμεν ὅτι ζῇ Κύριος ὁ Θεός. Ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς εἰς τὰς καρδίας νέων ἀνθρώπων, ὡς εἰς τὴν ἰδικήν σου Ὑποδιάκονε Εὐγένιε, οἱ ὁποῖοι ποθοῦν, ὅπως καὶ σύ, παρὰ τὰς ἑλκυστικὰς φωνὰς τῶν συγχρόνων φιληδόνων σειρήνων, τὴν ἀφιέρωσιν εἰς τὸν Θεὸν καὶ τὴν διακονίαν πρὸς Αὐτόν, διὰ νὰ ἀποτελέσητε τῦπον καὶ ἔμπρακτον παράδειγμα, φῶς τοῖς ἐν τῷ σκότει τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀκολασίας καθημένοις καὶ ἅλας πνεύματος, ἵνα δι’ αὐτοῦ ἁλισθῇ ὁ κόσμος. Ζῇ Κύριος ὁ Θεός, διότι καὶ σήμερον, ὅπως καὶ εἰς τὴν ἐποχὴν τῶν παλαιῶν ἀλλὰ καὶ νεωτέρων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς ἀναγινώσκομεν εἰς τὰ Συναξάρια τῶν Βίων των, ὑπάρχουν νέοι, ὅπως ἐσύ, Ὑποδιάκονε Εὐγένιε, οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ ἔχετε ὅλα τὰ κατὰ κόσμον προσόντα: σωματικὴν καὶ διανοητικὴν ἀρτιμέλειαν, ἐξ ἐπιφανοῦς οἰκογενείας ὑλικὰ μέσα, ἐπιστημονικὰ ἐφόδια καὶ λοιπὰς κατ’ ἄνθρωπον διακρίσεις καὶ προοπτικὰς διὰ νὰ διαγάγητε βίον ἀνέσεως, τρυφηλότητος καὶ κοσμικῆς ἐπιτυχίας, ἐπιλέγετε τὴν ὁδὸν τὴν ἀγωνιστικήν, τὴν ὁδὸν τὴν τεθλιμμένην, τὴν ὁδὸν τῆς ταπεινώσεως ποὺ ὁδηγεῖ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἀντὶ νὰ ὑπηρετήσῃς μόνον τὴν πεπερασμένην σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου, προτιμᾷς νὰ δώσῃς εἰς τὴν διδασκαλίαν τῆς σοφίας ταύτης διάστασιν πνευματικήν, διακονῶν, μαζὶ μὲ τοὺς ὁμοφρόνους σοι νέους, τὸ μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον, κηρύσσοντες, λόγῳ καὶ ἔργῳ, ὅτι «Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄ Τιμ. 3, 16). Καὶ τὸ γεγονὸς τοῦτο βεβαιώνει καὶ ἀποδεικνύει ὅτι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν εἶναι ἁπλῶς καὶ μόνον ἕνα στοιχεῖον τοῦ πολιτισμοῦ μας, δὲν εἶναι ἁπλῶς καὶ μόνον ἕνα ἀναπόσπαστον, ἔστω, καὶ ὀργανικὸν καὶ ἀδιαχώριστον, ἀσφαλῶς, μέρος  τῆς παραδόσεώς μας τὸ ὁποῖον διατρέχει ὁλόκληρον τὴν ὑπόστασιν τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους ὡς ἡ ψυχὴ τὸ σῶμα, πολὺ δὲ περισσότερον δὲν εἶναι ἁπλῶς πολιτιστικὸν καὶ φολκλορικὸν στοιχεῖον, ἀλλὰ εἶναι Ζωή καὶ Φῶς, εἶναι φλόξ καὶ αὖρα Πνεύματος, εἶναι Ὕδωρ Ζῶν, ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον,  τὰ ὁποῖα, ὅλα αὐτά, κινοῦν τὰς καρδίας νέων μας, προκαλοῦν σπινθηρισμὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμούς των, ἀνάπτουν πόθον ἱερὸν εἰς τὰς καρδίας των καὶ τοὺς παρωθοῦν ἄλλους νὰ καταφύγουν εἰς ὀπὰς τῆς γῆς καὶ εἰς Ἱερὰς Μονάς, διὰ νὰ ἀνεύρουν τὴν πραγματικὴν κοινωνίαν, τὴν διὰ τῆς μονώσεως ἀληθινὴν κοινωνίαν μὲ τὸν Θεόν, καὶ ἄλλους, ὅπως ὁ ἀγαπητός μας Ὑποδιάκονος Εὐγένιος, νὰ εἰσέλθουν εἰς τὰς τάξεις τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, νὰ ἀφιερωθοῦν ὁλοκληρωτικῶς εἰς τὸν Θεὸν καὶ νὰ διακονήσουν Αὐτὸν καὶ τὴν εἰκόνα Του, τὸν ἄνθρωπον. Χαίρομεν διὰ τὸ γεγονός τοῦτο. Χαίρομεν καὶ συγχαίρομεν μετὰ σοῦ ἀγαπητὲ Ὑποδιάκονε Εὐγένιε, χαίρομεν καὶ συγχαίρομεν μετὰ τῶν ἀγαπητῶν καὶ ἐντίμων γονέων σου. Χαίρομεν καὶ συγχαίρομεν μαζί σας, ἀγαπητοὶ Ἐμμανουὴλ καὶ Παρασκευή, καὶ σᾶς μακαρίζομεν. Σᾶς μακαρίζομεν διότι σεῖς κατέστητε συνεργοὶ Θεοῦ καὶ ἐφέρατε εἰς τὸν κόσμον διὰ τῆς ἐντίμου συζυγίας σας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς παιδοποιΐας τρία τέκνα, μὲ πρῶτον τὸν χειροτονούμενον σήμερον, μέχρι τῆς χθές Λάμπρον – Γεώργιον. Καὶ κατέστητε διττῶς συνεργοὶ Θεοῦ διότι ἐγεννήσατε καὶ ἀνεθρέψατε μίαν εἰκόνα Θεοῦ καὶ ἐν συνεχείᾳ ἕνα διάκονον σήμερον καὶ ἀργότερον λειτουργὸν τῶν Μυστηρίων Του. Σᾶς μακαρίζομεν διὰ τὸ εὐλογημένον καὶ συγχρόνως ἐξόχως τιμητικὸν τοῦτο γεγονὸς διὰ τὴν οἰκογένειάν σας, διότι ἀποκτᾶτε σήμερον ἕνα ὑπηρέτην Θεοῦ. Καὶ ἐὰν συχνάκις καυχώμεθα, καὶ δικαίως βεβαίως, ὅταν τὰ τέκνα ἢ οἱ ἄμεσοι συγγενεῖς μας ἀποκτοῦν θέσεις ἐντὸς τῆς κοσμικῆς διοικήσεως, θέσεις αἱρετὰς καὶ προσωρινὰς εἰς μίαν ἐφήμερον Κυβέρνησιν, πόσῳ μᾶλλον πρέπει νὰ καυχώμεθα ὅταν τὰ τέκνα ἡμῶν ἐγγράφωνται εἰς τὸν Ἱερὸν Κλῆρον ὡς συνεργοὶ τοῦ Κυρίου μας καὶ τοῦ Κυβερνήτου καὶ Δημιουργοῦ τοῦ κόσμου παντός; Σᾶς μακαρίζομεν καὶ σᾶς συγχαίρομεν, ἀγαπητοί μας Ἐμμανουὴλ καὶ Παρασκευή, διότι, ὡς ἐκ τῆς πνευματικῆς ἡμῶν σχέσεως μετὰ τοῦ χειροτονουμένου σήμερον υἱοῦ σας καὶ μεθ’ ὅλης τῆς οἰκογενείας σας εἴμεθα εἰς θέσιν νὰ γνωρίζωμεν, εἶσθε κληρονόμοι καὶ κάτοχοι πνευματικῆς παρακαταθήκης τὴν ὁποίαν σᾶς ἐκληροδότησαν οἱ εὐλαβεῖς καὶ φιλοπάτριδες γονεῖς σας. Ἡ παράδοσις αὕτη τῶν γονέων σας, τὴν ὁποίαν ἐνεστερνίσθητε, σᾶς ὡδήγησε εἰς τὸ νὰ παρακολουθῆτε ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν τὸν νεοσσόν σας Λάμπρον νὰ ἀνατρέφηται ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου, ὑπὸ τὴν  ἐπίβλεψιν τῆς μακαριστῆς μητρός σας Μαρίας, καὶ νὰ δεχθῆτε μὲ σεβασμὸν τὴν ἀπόφασίν του νὰ ἐγγραφῇ εἰς τὸν Ἱερὸν Κατάλογον τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὴ εἶναι ἡ παράδοσις τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας, ἀδελφοί μου! Μία παράδοσις ἡ ὁποία, ἐνσυνειδήτως ἢ ἀσυνειδήτως, διακατέχει τὴν ὕπαρξίν μας ὡς Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων καὶ διατρέχει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχήν μας, μαζί μὲ τὸ αἷμα μας! Δι’ αὐτὸ καὶ ἡ ψυχή μας εἶναι ἀδούλωτος! Δόξα τῷ Θεῷ διὰ τὴν κληρονομίαν ταύτην. Διότι αὐτὴ ἔσωσε καὶ σώζει τὸ Γένος μας. Δι’ αὐτὸ καὶ δικαίως παρακαλοῦμεν τὴν Θεοτόκον νὰ σώζῃ τὴν κληρονομίαν της, τὸ Γένος τῶν Ὀρθοδόξων!

Λίαν ἀγαπητὲ καὶ προσφιλέστατε μέχρι τῆς χθὲς Λάμπρε – Γεώργιε, νῦν δὲ Ὑποδιάκονε Εὐγένιε,

Σὲ ἐγνωρίσαμεν πρὸ πενταετίας περίπου, ὅταν ἦλθες εἰς τὴν Πόλιν τῶν πόλεων, τὴν Βασιλεύουσαν Πόλιν τοῦ Κωνσταντίνου, πρὸς πραγματοποίησιν σπουδῶν εἰς τὸ εὐφήμως γνωστὸν Πανεπιστήμιον τοῦ Βοσπόρου. Σὲ ἐγνωρίσαμεν κατόπιν συστάσεως τοῦ πνευματικοῦ σου μέντορος καὶ πάτρωνος, λίαν δὲ ἀγαπητοῦ καὶ προσφιλοῦς καὶ τετιμημένου ἀδελφοῦ μου ἐν Χριστῷ, Μητροπολίτου Γορτύνης καὶ Ἀρκαδίας κυρίου Μακαρίου, ἐμοῦ φίλου καὶ συναντιλήπτορος ἐν προσευχῇ καὶ δεήσεσιν ἐν τῇ διακονίᾳ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν ὁποῖον καὶ εὐχαριστῶ θερμῶς διὰ τὴν ἀγάπην του καὶ τὴν συμπερίληψίν μου εἰς τοὺς τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ οἴκου, καρπὸς τῆς ὁποίας συμπεριλήψεως εἶναι ἡ συμμετοχή μου σήμερον εἰς τὴν πνευματικὴν αὐτὴν πανδαισίαν, καὶ διὰ τὴν ὁποίαν καὶ ἰδιαιτέρως σὲ εὐχαριστῶ, ἀδελφὲ Μακάριε. Σὲ ἐγνωρίσαμεν καὶ ἐξετιμήσαμεν, τόσον ἡ ταπεινότης ἡμῶν ὅσον καὶ ὁ ἡμέτερος κατὰ πνεῦμα Πατὴρ καὶ χειραγωγὸς ἡμῶν ἐν Χριστῷ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων κ. Δημήτριος, ὁ ὁποῖος σὲ τιμᾷ σήμερον διὰ τῆς προσευχητικῆς αὐτοῦ ἐνταῦθα παρουσίας, σὲ ἐτίμησε δὲ ἰδιαζόντως καὶ χθὲς ἐνδύσας σε, διὰ τῶν τιμίων αὐτοῦ χειρῶν, τῶν ἐπὶ μακρὰν σειρὰν ἐτῶν ἐργαζομένων τὸ ἀγαθὸν ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ἔνδοξον ράσον τοῦ Ὀρθοδόξου κληρικοῦ. Σὲ ἐγνωρίσαμεν ὡς στρουθίον μονάζον ἐπὶ δώματος, φυλάττον ἑαυτὸ ἀπὸ τοῦ πειρασμοῦ. Σὲ ἐγνωρίσαμεν ὡς φίλεργον μελετητὴν καὶ ἐρευνητὴν τῆς Ἱστορίας τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους, κυρίως τῶν ὑστέρων χρόνων τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Σὲ εἴδομεν νὰ προσπαθῇς νὰ ἴδῃς μὲ τοὺς ὑλικοὺς ὀφθαλμούς σου, ὅσα διὰ τῶν ὀμμάτων τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ νοῦ σου εἶδες μελετῶν τὴν Ἱστορίαν τῆς Νέας Ρώμης, περιπατῶν παρὰ τὰ τείχη τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου, ἐπὶ τὰ ἴχνη τὰ ὁποῖα ἀφῆκαν οἱ πόδες τῶν Αὐτοκρατόρων καὶ τῶν Πατριαρχῶν μεταξὺ τοῦ Ἱεροῦ Παλατίου καὶ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Σὲ εἴδομεν νὰ προσπαθῇς μὲ πόθον νὰ ἀγγίξῃς καὶ ἐνθουσιασμὸν νὰ βιώσῃς τὸ Βυζάντιον, προσπαθῶν νὰ ἀντιστοιχίσῃς τὸ περιεχόμενον τῶν μελετηθέντων ὑπὸ σοῦ μετὰ τῶν καταλειφθέντων ὑπὸ τοῦ πανδαμάτορος χρόνου καὶ τῶν περιπετειῶν τῆς Ἱστορίας μνημείων τοῦ πολιτισμοῦ τῆς ΚΠόλεως. Διεπιστώσαμεν, ταὐτοχρόνως, τὸν ἱερόν σου πόθον νὰ βιώσῃς τὸ γεγονὸς τῆς κατ’ Ἀνατολὰς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, προσεγγίζων μετὰ φόβου Θεοῦ καὶ πίστεως τὸ Μυστήριον αὐτῆς, ὅπως ἐκτυλίσσεται μέσα εἰς τὴν Ἱστορίαν. Καὶ νῦν, εὑρίσκεσαι πρὸ τὸ πυλῶν τῆς Σιών, πρὸ τῶν κεράτων τοῦ Θυσιαστηρίου, πρὸ τῆς ὁδοῦ τῆς ὁδηγούσης εἰς τὴν Ἄνω Πόλιν, ἐνώπιον τοῦ Θρόνου, οὐχὶ Βασιλέως ἢ Πατριάρχου, ἀλλὰ τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου.

Καὶ νῦν ἀγαπητέ μοι Ὑποδιάκονε Εὐγένιε,

Γνώριζε ὅτι «πιστὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος» (πρβλ. Α΄ Τιμ. 4, 9). Δι’ αὐτὸ ἄλλωστε τὸν σκοπὸν πρέπει νὰ κοπιάζωμεν ἀλλὰ καὶ νὰ ὑπομένωμεν τοὺς ὀνειδισμοὺς τῶν ἄλλων. Ἄλλωστε δὲν εἴμεθα μείζονες τοῦ Κυρίου μας. Ἐὰν ὁ κόσμος ἐδίωξε τὸν Κύριόν μας, θὰ διώξῃ καὶ ἐμᾶς. Ἐὰν ὁ κόσμος ἐσταύρωσε τὸν Κύριόν μας, θὰ σταυρώσῃ καὶ ἐμᾶς. Διότι δὲν ὑπάρχει δοῦλος ἰσχυρότερος τοῦ κυρίου του. Καὶ ὁ κόσμος θὰ μᾶς διώξῃ διότι δὲν εἴμεθα ἴδιοι, ἢ δὲν πρέπει νὰ εἴμεθα ἴδιοι μὲ αὐτόν. Ἐὰν ἤμασταν ἴδιοι θὰ μᾶς ἠγάπα (πρβλ. Ἰωάν. ιε΄ 18 – 22) Ὅμως ἡμεῖς «ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι» (Α΄ Τιμ. 4, 10), ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ σωτὴρ τῶν ἀνθρώπων, μάλιστα δὲ τῶν πιστῶν (πρβλ. ὅ.π.). Νὰ γίνῃς παράδειγμα διὰ τοὺς πιστούς, μὲ τὸν λόγον σου, μὲ τὴν συμπεριφοράν σου, μὲ τὴν ἀγάπην, μὲ τὴν πνευματικὴν ζωήν, μὲ τὴν ἁγνότητα. Συνέχιζε νὰ τηρῇς τὸν ἑαυτόν σου μακρὰν συνειδήσεως πονηρᾶς, ἀνεπίληπτον, ἁγνόν, καθαρὸν πάσης ἠδυπαθείας, ἵνα ἀκωλύτως διακονῇς τὰ Μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ὥστε μετ’ ὀλίγου διακονῶν καὶ ἀργότερον, ὅταν ἐπιστῇ ὁ καιρός, τελῶν αὐτά, νὰ ἁγιάζῃς καὶ νὰ ἁγιάζεσαι. Νὰ ζῇς ἐντὸς τῶν Ἁγίων Μυστηρίων. Ἄλλωστε πρωταρχικὸν καθῆκον τοῦ κληρικοῦ εἶναι ἡ Θεία Λατρεία καὶ μετὰ τὰ λοιπά. Πρῶτον, τὰ τελούμενα ἐν τῷ Ναῷ καὶ μετὰ τὰ διοργανούμενα εἰς αἰθούσας. Ἔχε τὸ μυστήριον τῆς πίστεως ἐν καθαρᾷ συνειδήσει διὰ νὰ διακονῇς ἀνεγκλήτως ὥστε νὰ δίδῃς τὸ καλὸν παράδειγμα εἰς μίαν ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία. Εἰς μίαν ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ ἁμαρτία προβάλλεται ὡς ἐπιτυχὲς πρότυπον ζωῆς, πολλὰ δὲ πάθη ἀνομίας νομιμοποιοῦνται… Στρέψον τὴν προσοχήν σου εἰς τὴν ἀνάγνωσιν τῶν Γραφῶν, εἰς τὴν μελέτην τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Νὰ μὴ ἀφήσῃς ἀνενέργητον τὸ χάρισμα τὸ ὁποῖον ἐντὸς ὀλίγου θὰ δοθῇ εἰς ἐσὲ διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν. Αὐτὰ νὰ ἔχῃς εἰς τὸν νοῦν σου, μὲ αὐτὰ νὰ ἀσχολῆσαι «ἵνα σου ἡ προκοπὴ φανερὰ ᾖ ἐν πᾶσι» (πρβλ. ὅ.π. 11-16).

Γύμναζε τὸν ἑαυτόν σου πρὸς εὐσέβειαν. Οὐχὶ τὴν φαρισαϊκήν, τὴν ἐπιφανειακήν, τὴν τυπικήν, τὴν ὑποκριτικήν. Ἀλλὰ τὴν ἀληθινὴν εὐσέβειαν, αὐτὴν τὴν ὁποίαν σὲ ἐδίδαξεν ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων ἡ μακαριστὴ μήτηρ τοῦ πατρός σου Μαρία Καμπουράκη, ὡς ἐξεμυστηρεύθης κάποτε εἰς ἐμέ. Αὐτὴν τὴν εὐσέβειαν νὰ ἔχῃ ὡς βάσιν εἰς τὴν ζωήν σου. Εἶναι ἡ εὐσέβεια, ἡ πηγαία καὶ ἄδολος πίστις τοῦ λαοῦ μας, ἡ ὁποία ὑπάρχει εἰς τὰ κύτταρά του. Εἶναι ἡ εὐσέβεια τῆς ἁπλῆς καὶ ἐντίμου συζύγου, τῆς στοργικῆς Ρωμηᾶς Ὀρθοδόξου μάνας, ἡ ὁποία μαζὶ μὲ τὴν ὑλικὴν τροφὴν δίδει εἰς τὰ τέκνα καὶ τὰ ἐκγονά της καὶ τὴν πνευματικὴν καὶ παραδίδει εἰς αὐτὰ τὰς ἀρχάς, αἱ ὁποῖαι ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτὴν τὴν πίστιν: τὴν ἀγάπην, τὴν ἀρετήν, τὸν σεβασμὸν πρὸς τὸν ἄλλον, τὸν πλησίον, τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὴν φιλαλληλίαν, ἀλλὰ καὶ τὸν αὐτοσεβασμόν, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ εἰς τὴν προάσπισιν καὶ διαφύλαξιν τῶν παραδόσεων καὶ τῶν τιμαλφῶν τῆς φυλῆς μας.  Αὐτὴν τὴν εὐσέβειαν νὰ καλλιεργῇς εἰς τὸν ἑαυτόν σου. Καθὼς ἡ εὐσέβεια εἶναι διὰ πάντα ὠφέλιμη. Καὶ διὰ τὴν παροῦσαν καὶ διὰ τὴν μέλλουσαν ζωήν. Αὐτὴν τὴν εὐσέβειαν ὅμως καὶ τὴν πίστιν νὰ προσπαθῇς νὰ καλλιεργῇς καὶ εἰς τὰς ψυχὰς τῶν ἄλλων, ὅσον σκληραὶ συχνάκις καὶ ἐὰν εἶναι ἐκ τῶν περιστάσεων τῆς ζωῆς… Νὰ εἶσαι βέβαιος ὅτι ὑπάρχει. Καὶ ὡς κληρικὸς ὀφείλεις νὰ ἐργασθῇς διὰ νὰ τὴν ἐντοπίσῃς καὶ νὰ τὴν καλλιεργήσῃς. Πρόσεχε ὅμως! Θὰ πρέπει νὰ τὴν ἀναζητήσῃς παντοῦ! Εἶναι καθῆκον σου. Διότι ὑπάρχει! Ὑπάρχει βαθιά ἐρριζωμένη εἰς τὰ σκληραγωγημένα ἀπὸ τὴν χειρωνακτικὴν ἐργασίαν χέρια τοῦ οἰκογενειάρχου τῆς περιοχῆς αὐτῆς, ὁ ὁποῖος ἠμπορεῖ, ἀποκαμωμένος ἀπὸ τὸν μόχθον τῆς καθημερινῆς ἐργασίας, νὰ ἀμελῇ τὸν τακτικὸν ἐκκλησιασμὸν ἀλλὰ νὰ δοξολογῇ μὲ τὴν ζωὴν καὶ τὰς ἐπιλογάς του τὸν Θεὸν… Ὑπάρχει πεφυτευμένη εἰς τάς βαθείας ρυτίδας τοῦ προσώπου τοῦ βιοπαλαιστοῦ, τῆς ἀγωνιζομένης διὰ τὰ τέκνα της μητρός, εἰς τὰς βαθείας ρυτίδας τὰς ὁποίας προεκάλεσαν αἱ συσφίγξεις τοῦ προσώπου ἀπὸ τὴν ἄσκησιν τῆς ὑπομονῆς πρὸς ἀντιμετώπισιν τῶν δυσκολιῶν τῆς ζωῆς μὲ τὴν ἐλπίδα εἰς τὸν Θεόν… Ὁ κληρικὸς ἔχει τὸ καθῆκον νὰ πλησιάζῃ καὶ νὰ διακονῇ τὸν ἄνθρωπον καὶ ὄχι νὰ ζητῇ νὰ διακονηθῇ ὑπ’ αὐτοῦ… Καθῆκον του νὰ συμπαρίσταται τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πάσχων δι’ αὐτήν, ὅπως ἔπαθε δι’ ἡμᾶς ὁ Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός…, μὲ κύριον σκοπὸν τὴν σωτηρίαν του, καὶ ὄχι μόνον τὸν ἐπιούσιον ἄρτον, διότι «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνον ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπὶ παντὶ ρήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος τοῦ Θεοῦ» (Ματθ. δ΄ 4). Ἔχει ὑποχρέωσιν ὁ κληρικὸς νὰ συμπάσχῃ μὲ τὸν πονεμένον ἄνθρωπον, νὰ ἵσταται πλησίον του, νὰ ἀφουγκράζηται τὸν πόνον του, καὶ πίστευσε, ἀγαπητὲ Ὑποδιάκονε Εὐγένιε, ὅτι τοῦτο ὠφελεῖ καὶ ἡμᾶς τοὺς ἰδίους προσωπικῶς καὶ εἰς τὴν ἄσκησιν τῆς διακονίας μας, ἐπειδὴ ἀπὸ τοὺς πονεμένους ἀνθρώπους ἠμποροῦμε νὰ πληροφορηθῶμεν βιωματικῶς μεγάλας ἀληθείας διὰ τὸ πραγματικὸν νόημα τῆς ζωῆς, διότι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ βλέπουν καλλίτερον ἀπό ἡμᾶς, καθὼς οἱ ὀφθαλμοί των ἔχουν καθαρισθῆ καὶ ἐξαγνισθῆ ὑπὸ τῶν δακρύων τῆς ἀσκήσεως, τῆς πίστεως καὶ τῆς ὑπομονῆς…

Δὲν θὰ μακρύνωμεν, ὅμως περισσότερον, τὸν λόγον, κατακλείομεν τὴν προσλαλιὰν ἡμῶν διὰ μιᾶς βασικῆς ἐντολῆς τοῦ Κυρίου, ἀπευθυνομένης πρὸς ὅλους ἡμᾶς τοὺς διακόνους καὶ λειτουργοὺς τῶν Μυστηρίων Του, ἀπὸ τοῦ νεωτέρου διακόνου μέχρι τῶν Ἐπισκόπων: «ὅς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν˙ ὃς δ’ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 5, 19) καὶ «οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι’ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται» (Ματθ. 18, 7). Πρόσεχε καὶ τήρει ἐπακριβῶς τὰς ἐντολὰς αὐτάς!

Καὶ νῦν ἀγαπητὲ Ὑποδιάκονε Εὐγένιε, γνήσιον τέκνον κατὰ κοινὴν πίστιν, εἴσελθε ἵνα λάβῃς τὸν πρῶτον βάθμον τῆς ἱερωσύνης διὰ τῶν τιμίων χειρῶν τοῦ Ποιμενάρχου καὶ πνευματικοῦ σου πατρός, ἀπὸ δὲ τῆς ἡμετέρας ταπεινότητος χάρις, ἔλεος, εἰρήνη εἴη σοι, ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς καὶ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (πρβλ. Τιτ. 1, 4).